de Staat

Ping ping pung puuuuuuuuu

Het plastic lepeltje gaat ritmisch over de rand je kommetje rijst-zonder-spruiten

Vlak bij je rechterhand zitten de hoge tonen, verderop de lage. Je tikt heen en weer en nog wat verder. De kat deelt het enthousiasme duidelijk niet en probeert zich nog net iets meer boven de radiator te nestelen terwijl jij je show lachend afsluit door met de lepel de hele rand rond te strijken …

… om vervolgens luidkeels te klagen over de rijst die tussen kom en mond op je slabbetje terecht gekomen is.
Peutergezichten plooien pijlsnel in een “zo kan ik echt niet eten hoor”-plooi.

Tss, artiesten.

Morgen toch maar weer een pureetje?

Ik wist dat het bestond, maar had het voor mijn verhuis naar het Antwerpse nooit gezien.

Het bestaand van de rauwe rand van de maatschappij wordt me iedere ochtend duidelijk gemaakt wanneer mijn bus langs een vroeg geopend en tl-verlicht café rijdt.

Koffie wordt niet uit een trappistglas gedronken.
En al helemaal niet om tien na zeven, in je eentje, terwijl je met een doodvermoeid gezicht iets in je glas lijkt te lezen.

Volgens mijn vrouw ben ik een ochtendmens, en ik denk dat ze gelijk heeft, al beweegt mijn lijf vooral het eerste kwartier nog traag, tergend traag … in vergelijking met haar ritme.

Het verbaast me elke keer weer hoe iemand met een grumpy hoofd toch zo snel door de rituelen gaat. Zij krijgt dingen gedaan, terwijl ik oprommel en elke keer een half mirakel van doen heb om op tijd richting bushalte te vertrekken.

Ik hoop dat ons S’tje het ritme van zijn mama meekrijgt en mijn vrolijke ochtendhoofd.
Voorlopig is het ’s morgens helaas een vrolijke maar ook snel afgeleide drinker …

Zes maanden werd ons knulletje deze week. Zes maanden van genieten, bijbenen, niet bijgebeend geraken, genieten, aanpassen, kleine knulknuffels, verloren tutjes, toch bijgebeend geraken, genieten, en het andere slapen.

En dan waren er nog de maandagen.

Het zouden vakantiedagen gaan zijn. Eén dag in de week thuis om voor het hummeltje te zorgen. Piece of cake, vingers in de neus, gewassen varkentje en zo.

Niet dus.

Ik heb me die eerste weken meermaals afgevraagd hoe mijn -aanstaande- vrouw dat de eerste drie en een halve maand elke weekdag gedaan had, en belangrijker: dat volhield.
De dagen vulden zich in no time met kindgerelateerde dingen als flesjes afwassen, flesjes geven, verpamperen, verkleden, armworstelen, en lijstjesdenken.

Het werden lessen in time management en oefeningen in zelfbeheersing. Zelf op min of meer normale uren eten bleek in het begin een enorme opdracht en de deur uitgaan al helemaal niet doenbaar.

Tijd bracht echter kunde, – na enkele weken durfde ik zelfs al weer bewegen als ons minimannetje toevallig in de living in slaap gevallen was – en vandaag kan ik op maandagavonden zelfs al weer pap zeggen.
Misschien krijg ik morgen zelfs de strijk gedaan, gaan we auto’s kijken langs de steenweg, en boeken bladeren in de bibliotheek, Oh-ja!

Beste Meneer Zondernaam (82j, uit Achel),

Met dank aan een te korte trein en het declasseren van de eersteklasserijtuigen kwam ik deze week op de zitplaats tegenover u terecht. U werd meteen mijn held van de week.
We hadden het over treinen (het zitcomfort, de elektrificatie van lijnen), Philips-ingenieurs, architectuur (de doordachte inplanting van ruimtes en ramen) , fietsen en wandelen. U dankt uw heldzijn vooral aan deze laatste 2 onderwerpen. We bleken beide geabonneerd te zijn op ‘Op Weg’. Waar ik dat tijdschrift lees en vervolgens mijmerend onderuitzak blijkt u een man van de actie. U bent ontdekkingsreiziger.

Vanuit Neerpelt neemt uit treinen naar de rand. De rand van de beschaving. Daar waar de wereld wijder wordt.
Soms plooifietst u daar, soms wandelt u.
Ik kan niet beloven dat ik de reeks routes die aframmelde allemaal effectief ga aandoen. Maar op z’n minst enkele, en zeker uw favoriet fietstracé van Jemelle naar Dinant.

Bedankt,
U was een fijne reisgezel.